Nachtdienst

Aan het eind van de avond komt er een nieuwe opname binnen. De patient heeft een hoge polssslag en ademfrequentie en ik verdenk de man van een perforatie van z’n darmen. De chirurg komt mee kijken en is het met me eens dat we moeten opereren. Dan volgt de eerste Afrika-eravaring van die nacht: de anesthesist ziet de patient en weigert om anesthesie te geven. Volgens hem is de patient is goed genoeg om te wachten tot de volgende ochtend. Dat voelt niet goed voor ons, maar er zit weinig anders om dan proberen wat te gaan slapen.

2 uur later wordt ik gebeld. Er is een patient met een hoge bloeddruk binnen gekomen. Dat kán in NL spannend zijn, maar meestal is het dat niet. Ik sta toch maar op om naar het ziekenhuis te gaan. Buiten blijkt de bewolking weggetrokken en geniet ik van een weergaloze sterrenhemel! In het ziekenhuis aangekomen blijkt de bloeddruk is super-superhoog (220/150). De patiente is in het beginstatium van haar bevalling maar heeft verder totaal geen klachten. Ik zeg tegen de verloskundige dat ik me dat nauwelijks kan voorstellen omdat in NL de patienten al klagen bij een veeeel lagere bloeddruk. Dat landt goed en het ijs is gebroken. Een op mijn verzoek aangerukte 2e bloeddrukmeter geeft hetzelfde resultaat.

In afwachting van het effect van de medicatie loop ik langs de andere afdelingen. Slechts een paar uur na de laatste ronde krijg ik een stapel statussen in mn handen gedrukt van patienten die ik moet zien. Midden in de nacht. Ik vraag me bezorgd af wat er aan de hand is, en de eerste patient wordt wakker gemaakt om me te vertellen hoe het met haar gaat. Ze kijkt me verdwaast aan. Haar urineuitslag kan ik niet goed ontcijferen maar ondertussen wordt me wel duidelijk dat dit ook prima overdag kan. Reden dat ik dit nu onder mijn neus gedrukt had gekregen was dat mijn collega had opgeschreven dat de resultaten gerapporteerd moesten worden als ze binnen waren en dat was nu...

Terug bij de patient op de verloskamers blijkt de bloeddruk slechts matig gezakt. We geven een 2e dosis van het medicijn en ik besluit dat ik beter nog even in het ziekenhuis kan blijven. Vermoeid van het niet slapen en de warme bedompte lucht hang ik wat op een krukje en vraag de verloskundige naar haar meer dan 20 jaar ervaring in dit ziekenhuis. Ze wekt de indruk dat ze weet wat ze doet. Plotseling ontstaat er beweging. Er worden steriele handschoenen aangetrokken en de verpleegkundige opent het verlosset. Dat ritueel komt me bekend voor. Als ik van dichtbij kijk is er haar te zien! De patiente is extreem snel gevorderd. We luisteren op mijn verzoek nog even naar de harttonen en het persen gaat beginnen. Het vordert niet echt en ik vraag heel voorzichting aan de verloskundige hoevaak ze gewend is naar de harttonen van de baby te luisteren tijdens het persen. 1x per half uur. In Nederland zou er in dit geval een vierdubbele indicatie voor een continue registratie geweest zijn!
Ik bedenk me dat ik nog veel te leren heb: ik wil niet na twee weken en tijdens mijn eerste Ghanese bevalling de meer dan twintig jaar ervaring van de verloskundige overrulen maar dit gaat wel over het leven van dit kind. Gelukkig vordert het hierna snel en wordt er een blakende jongeman geboren. Zijn geschreeuw klinkt me als muziek in de oren! Blijkbaar kun je zo ook bevallen...

De bloeddruk is verder gedaald, we geven nog wat medicatie en met de verwachting dat het na de bevalling sowieso wel verder zal dalen ga ik mijn bed weer opzoeken. De verloskundige bedankt me uitgebreid (waarvoor?) en ook door de familie die buiten staat te wachten wordt ik als een held onthaald (als ik hun mampruli op de juiste manier interpreteer). Op de terugweg geniet ik opnieuw van de prachtige sterrenhemel en ben ik dankbaar en gelukkig voor het leven van moeder en kind dat gespaard is gebleven.

Ik geniet volop hier! Leer enorm veel zowel medisch als cultureel en geniet volop van alle boeiende ontmoetingen en de prachtige omgeving! Ik probeer wat plaatjes te uploaden als bewijs.

Hartelijke groet, Janneke