Eerste indrukken

Er is genoeg te beleven hier!
‘Hier’ is momenteel in het noorden van Ghana waar ik nog wat meer tropenervaring opdoe. Wat direct opviel toen we bij het ziekenhuis aankwamen was de enorme hoeveelheid wachtende patienten. Dat terwijl er op donderdag in principe geen poli gedaan wordt. De volgende dag was dat wel het geval en was de patientenstroom werkelijk onvoorstelbaar. Er worden hier honderden patienten per dag gezien. De dichtsbijzijnste ziekenhuizen schijnen zo’n twee uur per auto te zijn en daarbij heeft dit ziekenhuis een betere reputatie dus zijn er ook mensen die van nog verder weg komen. Na een lange eerste dag was ik blij dat de laatste patient net voor het donker gezien was, zodat ze hopelijk nog een beetje veilig thuis konden komen. De desillusie kwam toen we langs de apotheek liepen: daar zaten nog zo’n honderd mensen te wachten op hun medicatie.

De patientendruk heeft invloed op de manier van werken en ik heb direct mijn eerste zonden begaan. Tijdens de cursus was me goed duidelijk gemaakt dat we geen patienten moesten behandelen voor malaria als de diagnose niet bevestigd was door middel van een microscooponderzoek. De belangrijkste reden daarvoor is dat door verkeerd gebruik de malaria anders straks niet meer reageert op de medicatie. Maar ja, wat te doen als het laboratorium gesloten is, er nog honderd wachtende patienten zijn, het verhaal van de patient verdacht is, malaria veel voorkomt in Ghana en het ook nog eens regenseizoen is (regen=muskieten=malaria)? Tja, de volgende dag terug laten komen is niet echt een optie. De praktijk blijkt dus maar weer eens weerbarstiger dan de theorie.

Gelukkig hebben we aan ondersteuning geen gebrek. Zo zaten we gezellig in een hok van 3x3 met twee dokters (met 2 patienten+familie) en drie vertalers, die ook keurig de naam van de patient en diagnose in een groot boek schrijven. Zelfs wanneer de enige diagnose die ik kan verzinnen ‘no pregnancy’ is. Ook onder de vertalers is er een soort hierarchy. Eén van de drie heeft voornamelijk in de hoek van de kamer gezeten, de andere twee commanderend: ‘call next patient for the doctor’ :).

Sociaal gezien heb ik voorlopig vooral geintegreerd met Amerikanen. Ik heb namelijk twee keer in één week ‘ 4 July’ gevierd, de Amerikaanse Independent day. Na de hamburgers en baked beans hebben we softbal gespeeld. Amerikanen blijven positief, ook over mijn softbalkunsten. Ik heb namelijk een ‘nice swing’ zelfs als ik herhaaldelijk de bal niet raak. Nu maar hopen dat ik hun accent niet overneem.

Ik hoop dat het jullie goed gaat!

Groet, Janneke